On all hallows eve, when the moon is bright Strange little creatures will creep through the night They will climb out of graves, bedroom closets or empty holes All to find a place where they can rest their souls Candy will lure them to your doors So hide yourself behind a mask, just to be sure Because they will take over your body and make you scream On a night that is called Halloween (Me)
Het is weer tijd voor mijn favoriete feestdag van het jaar: Halloween. In het leven geroepen door de Ieren, gecommercialiseerd door de Amerikanen en helaas grotendeels genegeerd door de Belgen. Wat een gemis!
Halloween is een feestdag voor alle leeftijden. Als kind kan je verkleed door de straat dwalen en om snoep gaan leuren bij de buren, die je dit goedlachs zullen aanbieden. Als Hans en Grietje tijdens Halloween bij de boze heks waren langsgegaan, was het sprookje waarschijnlijk helemaal anders verlopen. Helaas..
Als je wat ouder bent biedt Halloween je ook nog tal van leuke activiteiten. Zo kan je een verkleedfeestje geven of een scary movie night. Ik opteer ieder jaar weer voor het laatste, dan wel met de nodige overvloed aan chips en snoep . Mijn regel voor de filmkeuze is: een klassieker, een iewat rustigere slasherfilm (in de stijl van “girl-runs-upstairs-instead-of-outside”) en een nieuwe horrorfilm met de H van huiveringwekkend! Dit jaar heb ik gekozen voor Nightmare on Elm Street, Sorrority Row en … Paranormal Activity.
Ik hoop op een geslaagde avond en van zodra ik kan, post ik u maar al te graag mijn mening over bovengenoemde films. Little monsters, verenig u en vier samen met uw vrienden Halloween. Het is een noemenswaardige feestdag die hier hopelijk ooit volledig zal inslaan!
Zoals iedereen (behalve zij die onder een steen leven) ben ik opgegroeid met de charmante tekenfilms van Walt Disney. We hebben ons allemaal wel meerdere keren laten meeslepen door de prachtige poëzie die Disney aan zijn kijkers verschaft. Al meer dan 70 jaar tovert Walt Disney gekende en beminde sprookjes om naar hartverwarmende speelfilms.
Dit betoog gaat niet over het kwalitieve verval van de Disneyfilm. Hoewel er tegenwoordig uit pure tamzakkerij gemakszucht wordt gekozen om slecht getekende, met de computer bewerkte misbaksels uit de Disneyfabriek (of elke andere animatiestudio for that matter) te persen, ga ik hier toch niet mijn beklag over doen. Daar zou ik namelijk te veel pagina’s aan kunnen wijden.
Ik wil het hebben over de special editions en de zogenaamde “enhanced versions” van de nieuwe Disney DVD’s. Wanneer ik als kind een Disneyfilm zag, bekeek ik deze op videocassette. Het beeld trilde een beetje, de kleuren waren wat grauw en het geluid was niet optimaal, maar de ware charme van het sprookje bereikte mij keer op keer.
De speciale edities zorgen er naar mijn mening voor dat de charme en authenticiteit van de film verloren gaat. Het verhaal verliest zijn essentie, zijn warmte, zijn je ne sais quoi. Door wat komt dit, vraagt u zich misschien af? Het antwoord is eenvoudig: de kleuren. Ik heb net de nieuwe “verbeterde” versie van Belle en het Beest gezien (één van mijn all time favorites) en werd meermaals verblind door de felle kleuren die het scherm oplichten. Waarom is dit nodig? Is het om de kindjes minder bang te maken bij bijvoorbeeld enge, nachtelijke bosscènes, die door het nieuwe kleurgebruik eerder in de late namiddag leken af te spelen? Willen we de kinderen nog meer hyperactief maken door ze bloot te stellen aan drukke, luidruchtige kleuren? Het is hetzelfde als snoep geven aan een energiek kind: ze worden er alvast niet rustiger van.
Een Disneyfilm moet wat groezelige, grauwe kleuren hebben. Dat is net de artistieke essentie. Wanneer men de kleuren gaat verzadigen en laat opflakkeren komt dit veeleer karikaturaal en amateuristisch over. Ik zie een Disneyfilm als een kunstwerk, met prachtige licht-donker composities en een kleurgebruik die eerder neigt naar het realisme in plaats van een illusionaire wereld. Want is dat niet de boodschap van elke Disneyfilm: Een plek waar je dromen kunnen uitkomen. Wel, ik laat mijn dromen liever uitkomen op een plaats die er realistisch en authentiek uitziet, dan in een kitscherig kleurboek.
Het Modemuseum in Antwerpen stelt tot en met 13 februari een collectie van meer dan 120 hoeden tentoon, van de beroemde Britse ontwerper Stephen Jones. Hij werkte reeds samen met de grootste modeontwerpers van onze tijd en voorziet talrijke bekende namen van een origineel hoofddeksel.
Het creatieve brein van Jones zorgt telkens weer voor verrassende exemplaren. Zo spotte ik bijvoorbeeld een hoed in de vorm van een pan, waarin twee eieren en een stukje spek lag. Iets verderop moest ik op mijn tippen staan om te ontdekken dat een reusachtige pop een draakhoedje op haar hoofd had.
Veel van zijn werken houden een vleugje humor in, maar meestal monden ze uit in glamour en romantiek. Hoeden die doen terug denken aan een lang vervlogen tijd. Waarom zijn de hoeden zodanig uit het straatbeeld verdwenen? Waarom is dit enkel weggelegd voor speciale gelegenheden en dan meestal nog voor mensen uit een bepaalde “klasse” of “sector”?
Dit is net zo mooi aan Jones’ collectie. Hij maakt hoeden voor de meest extravagente types onder ons (Lady Gaga zou hier volledig losgehen), maar ook voor de meest bescheiden. Voor elk seizoen heeft hij een hoed voorzien, voor elke gelegendheid weet hij iets nieuws uit zijn hoed te toveren.
Het is moeilijk om een favoriet exemplaar te kiezen, want elk hoedje had iets unieks en bijzonders. Er waren drie hoeden die mij deden wegdromen naar een mooie lentedag, waar ik de bloesem al aan de bomen kon ruiken.
De tentoonstelling van Stephen Jones is een echte aanrader, het is alleen jammer dat je de hoeden niet mag passen 😉 .
Voor zij die het niet weten, de Dudes zijn niemand minder dan Jorma Taccone, Akiva Schaffer en Mister Andy Samberg. Weet u nog steeds niet we ze zijn? Wel dat is niet zo verwonderlijk, want zoveel bekendheid kennen deze heren niet in België. Vorig jaar waren ze echter een heuse hype in de Verenigde Staten.
Deze drie guitige knapen zijn al beste vrienden sinds de middelbare school en zijn sindsdien (volgens mij) nog niet erg veel veranderd. Hun hechte vriendschap zorgde ervoor dat ze ook op professioneel vlak onafscheidelijk waren. Ze stapten alledrie in de televie/filmsector en staan bekend om hun humoristische liedjes en sketches. In 2007 mondde hun samenwerking uit in de film Hot Rod, die naar mijn mening perfect laat zien wat de humor van deze kerels inhoudt. (zeker met audio commentaar bekijken).
Met hun muziek steken ze de draak met het hedendaagse hiphop/ r&b genre. Zowel hun teksten als videoclips zijn hylarisch, en de meeste zijn terug te vinden in het programma Saturday Night Live, waar Andy Samberg ondertussen een vaste acteur is.
Door het succes dat hun nummers kende op SNL besloot het trio om een album op te nemen, met hits zoals : Jizz in my pants, I’m on a Boat, D*ck in a box enz. Grote artiesten zoals Justin Timberlake en Nathalie Portman zijn terug te vinden op hun eerste album.
Over hun nieuwe cd is nog niet veel bekend, enkel dat hij in 2011 zal uitkomen. Ik kijk er alvast met volle goesting naar uit. I missed you guys!
Het is waar, ik ben zot van A. Ik geef het eerlijk toe. Mijn liefde is zo groot, zo overweldigend, ik zou nooit meer weg kunnen bij A. Wat jij mij bijbrengt is puur cultureel genot. Jij staat er altijd voor mij, in weer en wind. Ik ken jou door en door, ik ken jouw highlights en downsides (hoewel je er weinig hebt). Jij laat me de mooiste plekjes zien. Jij met je eeuwenoude geschiedenis, je charmeert me elke dag weer. Bij jou voel ik me thuis.
Oh Antwerpen, ik ben zot van A!
Maar ben ik ook zot van “Zot van A”? Jan Verheyen slaat de bal niet helemaal mis met dit luchtig tafereeltje. Toegegeven, ik ben geen fan van de Vlaamse film. Ik was ook niet van plan om deze film te zien, maar liet me er toch maar naar meeslepen.
Zot van A speelt zich af in het prachtige Antwerpen. So far so good.
De acteurs? Nu ja, ik denk dat zowat elke Vlaamse acteur wel vertegenwoordigd was in deze film. Soms leken ze zelfs een cameo te spelen, aangezien sommige rollen wel erg klein bleven voor toch wel erg grote namen (komaan Axel Daeseleire!). Grote namen in België uiteraard. Nuja, Vlaanderen.
Het verhaal zelf stelt niet zoveel voor, maar dat moet misschien niet. Een vijftal koppels ervaren de liefde op hun eigen manier. Ze zijn bang om zich te binden, ze vertrouwen elkaar niet meer, ze ontdekken nieuwe dingen, ze weren oude zaken af, maar komen uiteindelijk tot het besef dat liefde alles overwint. Liefde voor elkaar en liefde voor de stad (want het is toch ook wel een heel klein beetje een promotiestunt voor Antwerpen geweest, maar daar heb ik niet veel op tegen.)
Uiteindelijk heb ik er wel van genoten. Hoewel er geen rode draad in het verhaal zat en de keuze van de acteurs weer erg voor de hand liggend was, heb ik goed kunnen lachen en me geen seconde verveeld.
Ohja, en ik wil Michel van Dousselaere feliciteren. Zijn rol als Sinterklaas is bijna zo geloofwaardig als die van Jan Decleir (de échte sint!). Michel’s uitleg over wie zwarte piet is zal de geschiedenisboeken ingaan.
…een Vlaamse Hollywoodvrouw? Vreemd genoeg denk ik dat dit toch wel de ambitie is van vele tieners die zijn opgegroeid met de glitter en glamour dat het verre Californ-i-a te bieden heeft. Hollywood, een stad waar de sterren door de straten paraderen in plaats van te schitteren aan de hemel. Een plek waar status en rijkdom belangrijk zijn (je kan er zelfs bekend worden door gewoon rijk te zijn…nu ja, een sextape kan ook wel helpen). We hebben allemaal dat beeld over Hollywood, de plaats waar je dromen uitkomen. Nu is er eindelijk een realityserie gemaakt over hoe het leven er werkelijk aan toegaat in Hollywood… Toch?
Vier Vlaamse Vrouwen hebben het helemaal gemaakt in Hollywood! Ze hebben zich aangepast aan hun nieuwe omgeving en spelen mooi samen met de inboorlingen. Integratieproces: geslaagd! Laat mij de vier dames eventjes voorstellen.
Nora is een…nou ja ik weet niet precies wat ze is, maar ze wordt allezins voorgesteld als een kunstenares. Hoewel er nog maar twee afleveringen zijn uitgezonden, is haar paaldansact het enige “artistieke” wat ik haar heb zien doen. Haar man kreeg tranen in zijn ogen van geluk (i hope).
Astrid is een jongedame getrouwd met een oude heer, die nogal goed boert. Komt dit verhaaltje u bekend voor? U bent toch fout, want Astrid houdt echt erg veel “van haren John”. Astrid houdt wel van meer dingen erg veel. Vooral van haar Quentin Tarantino Kill Bill Mobile. Het gaat hier over een auto, just so you know. Ze lijkt ook erg veel mensen uit de showbizz te kennen, hoewel we haar nog niet echt een praatje hebben zien maken met dergelijke lui.
De twee andere dames, Linda en Greet, lijken me iets bescheidener. Over hen zijn we nog niet veel te weten gekomen. Of misschien toch wel, ze vallen gewoon minder op.
Hoedanook, Vlaamse meisjes, rep u allen naar Hollywood! Het is daar blijkbaar echt the place to be! Als ik later groot word, weet ik precies wat ik wil worden: een Vlaamse Hollywoodvrouw! Het is blijkbaar een nieuw, soort beroep. Wie had dat gedacht zeg!
Update: ondertussen ben ik grote fan van Astrid en John!
Cultural Candy 
