Het is altijd spannender om een tentoonstelling te bezoeken van een kunstenaar die je niet kent. Zo kan je met een eerste blik overweldigd worden of onaangeroerd blijven. Kunst mooi of interessant vinden is iets persoonlijks en kan alle wegen uitgaan. Zo hou ik bijvoorbeeld erg van warme, nostalgische en dromerige schilderijen enerzijds. Anderzijds kan niets mij zo fascineren als surrealitische, groteske werken waarin je je fantasie de vrije loop kunt laten en wordt uitgedaagd om na te denken.

Neo Rauch stelt momenteel zijn magistrale werken tentoon in het Palais des Beaux-Arts (Bozar) te Brussel. Meteen word je geconfronteerd met enorm grote schilderijen die alleen al omwille van hun omvang een geweldige indruk achterlaten. Hoewel Neo Rauch, geboren in 1960, een hedendaagse kunstenaar is lijken zijn werken hier niet thuis te horen. De personages die hij schildert lijken vaak af te stammen uit een ander tijdsstip dan de achtergronden die hij erbij schildert. Zijn schilderstijl is een combinatie van het socialistisch realisme en het surrealisme. Ruwe technieken wisselt hij af met scherpe, afgelijnde lijnen. Soms gaat hij heel nonchalant om met achtergronden of details, maar hij legt veel nadruk op het symbolisme in zijn schilderijen. De reeks werken die hij tentoonstelt lijken allemaal ontsponnen te zijn uit een of andere chaotische nachtmerrie. Elk werk stelt een verhaal voor waar begin en einde in elkaar overlopen. Ondanks het gebruik van felle of aanwezige kleuren, zijn de schilderijen weemoedig en somber. Ze drukken zelden tot nooit een vrolijke boodschap uit, maar stimuleren de kijker tot nadenken en relativeren.

Terugkerende elementen zijn bizarre half-menselijke figuren, zweverige droomsequenties en kleine details die vaak duiden op de achterliggende boodschap van het hele schilderij. Hoewel er genoeg is in onze maatschappij om kritiek op te uiten, lijken zijn schilderijen uit andere tijdsdimensie te komen. Ze suggereren een situatie uit eind 19e – begin 20e eeuw, maar worden vermengd met hedendaagse componenten en kleuren. Wat ook regelmatig lijkt terug te keren is de verwijzing naar het gebruik van verf in zijn werken. Alsof hij de toeschouwer eraan wil doen herinneren dat het “slechts” een schilderij is waar men naar kijkt.

rauch

Neo Rauch werkt verbazend en inspirerend. De aantrekkingskracht van zijn schilderijen is enorm en zowel zijn schilderstijl als symboliek wekt meteen de interesse.

De tentoonstelling loopt nog tot 19 mei in BOZAR te Brussel.