Cultural Candy

This bed is on fire with passion and love, the neighbours complain about the noises above.

De soundtrack van alle American Pie films is niet  voor niets het nummer “Laid” van Matt Nathanson. Dertien jaar na de eerste American Pie film besloten de makers om alle leden van de originele cast nog een laatste keer bij elkaar te halen voor een high school reunion. Ik was pas 12 toen ik American Pie met mijn vriendinnetjes in de cinema was gaan zien. Een hele nieuwe wereld van “holy shit’s” , “MILF’s” en veel drank en seks werd aan mijn onschuldig zieltje tentoon gespreid. Geloof het of niet, maar in mijn tijd kwamen 12jarigen nog maar net uit de pampers (terwijl ze die nu bijna zelf kunnen gaan kopen).

Hoedanook, American Pie veranderde mijn wereldbeeld en de vriendschap tussen Jim, Finch, Kevin, Oz en Stifler was hetgene dat mij van de films deed houden. Een misvatting rond deze reeks is het idee dat seks of de drang naar seks de rode draad is. Daarom dat de spin offs, genaamd American Pie presents…, vaak een teleurstelling waren omdat ze het belangrijkste kenmerk van een American Pie film niet konden omvatten, namelijk ware vriendschap.

Geheel overweldigd door nostalgie nam ik plaats in mijn cinemazetel, vol enthousiasme uitkijkend naar het eerste, waarschijnlijk ongemakkelijke moment. De film begint net zoals de eerste American Pie, met een long take waarin de camera over de vloer glijdt die besmeerd is met vuile was. Daarna komt de camera bij Jim, die ondanks zijn huwelijk met Michelle, toch weer de behoefte krijgt om zijn oude sok boven te halen en zich even goed te laten gaan. In American Pie 1 moest hij het nog stellen met een videocasette (!) van slechte kwaliteit, maar nu zorgt het internet er wel voor dat hij aan zijn trekken kan komen. En het zou Jim niet zijn als hij weer niet betrapt werd op dit genante moment, en nu door zijn klein zoontje. And so it begins…

American Reunion is een aaneenschakeling van lachsalvo’s en pijnlijke momenten. Stifler is vuilgebekter dan ooit en Mister Levenstein, die wat aan integriteit begon te verliezen door mee te spelen in de spinoffs, schittert als nooit te voren. De jongens keren terug naar East Great Falls en komen bekende en nieuwe gezichten tegen. Oude gevoelens komen weer naar boven of worden eindelijk losgelaten. Vooral het corpus van de film leek de zaal niet meer stil te krijgen en in mijn verbeelding vielen mensen al rollend van het lachen van hun stoel.

American Reunion is dus zeker goed voor je lachspieren, maar toch zit er een zekere emotionele lading in deze film. Enerzijds doet het deugd om de vrienden nog eens terug te zien. De empathie met de personages is des te groter aangezien wij (de fans) ze al zolang kennen. Door te spelen met bepaalde geluidsfragmenten en nummers die in de eerste films al een zekere betekenis hadden, wordt de film in zijn ware essentie geraakt. Anderzijds doet het toch een beetje pijn omdat we Jimbo, Nova, The Stiffmeister, Kev and Shitbreak waarschijnlijk nooit meer terug zullen zien.

Het is weer zover. Een succesvolle serie uit de Verenigde Staten weet na lang zweten en ploeteren eindelijk ons land te bereiken, om daarna na enkele afleveringen alweer in de grond te worden geduwd. New Girl is een Amerikaanse hitserie met in de hoofdrol Zooey Deschanel, die het dromerige naieve personage van Jess vertolkt. Sinds ze is gaan samen wonen met drie jongens die ze van haar noch pluim kent, wordt ze wel meer dan eens van haar regenboog geduwd door de realiteit die de roommates haar onder de neus wrijven. Een eerbetoon aan deze leuke serie wordt dit bericht niet. Ik denk dat de 10 miljoen kijkers die sinds de pilot aflevering op slag verliefd zijn geworden op het dork-a-licious rolletje van Zooey Deschanel, voor zich spreken.

Neen, dit gaat over het feit dat een uitstekende en hyper-populaire reeks uit de Verenigde Staten slechts 4 afleveringen lang op de Vlaamse televisie wordt uitgezonden, alvorens zij weer wordt teruggekatapuleerd naar land van herkomst. “Te lage kijkcijfers” zo klinkt het. Misschien zou het wel eens handig kunnen zijn om iets meer reclame te maken aangaande nieuwe series in plaats van verouderde series steeds weer de hemel in te prijzen. Ook van geweldige Vlaamse series kan de kijker uiteraard niet genoeg krijgen, zodat kwalitatieve programma’s uit de States weer ten niet worden gedaan. Dit gebeurde ook met de mega hitserie Glee, die in september 2011 weer op de Vlaamse televisie zou worden uitgezonden. Maar de koorknaapjes werden algauw het zwijgen op gelegd en voor je het als kijker maar al te goed beseft, is het duidelijk dat de serie niet meer zal terugkeren op de buis.

Mijn vraag, of het raadsel waarvoor ik nu sta, luidt als volgt: Waarom worden kijkcijferkanons uit de Verenigde Staten hier gereduceerd tot waterpistooltjes? Zijn wij zo anders? Of is anti-Amerikanisme herrezen sinds Wereldoorlog II? Waarom wordt een zender als Acht geprezen (omwille van Amerikaanse kwaliteitsdrama’s), maar krijgen hoogstaande komische programma’s geen inspraak? Het lijkt wel alsof men sinds Friends de grens heeft getrokken en dacht: “Beter als dit wordt het vast niet meer”.
Ik hoop dat de Vlaming ooit gaat inzien dat er meer in het leven is dan politieseries en Vlaamse telenovelas , zodat ik niet steeds online moet gaan zoeken naar series die hier nooit het daglicht zien.