Inspiratie. Het is iets dat je plots overkomt. Er achter gaan zoeken heeft geen nut. Plots kom je iets tegen en denk je: Dat is het! Als artiest gebruik je die inspiratie vervolgens om een nummer te schrijven of een schilderij te maken of in Dries Van Noten zijn geval: een nieuwe collectie ontwerpen.
Mode inspireert mode. Maar er is meer nodig om als modeontwerper een nieuwe lijn te creëren.
Dries Van Noten laat zich inspireren door alles en iedereen in de wereld rond hem. Popsterren, verre culturen, schilderijen, mode-iconen en zelfs scènes uit films.
In het Modemuseum te Antwerpen toont Dries Van Noten de weg die hij heeft afgelegd als een van de bekendste modeontwerpers van België. Door de donkere setting waarin de tentoonstelling is opgesteld lijkt het bijna alsof we in de gedachtengang van de kunstenaar zelf zitten. Donkere gangen leiden ons naar lichtpunten van inspiratie. Er wordt telkens een deel uit zijn collectie belicht en verder geaccentueerd met bijhorend kunstwerk, icoon, stijl, geografische duiding of andere bron van begeestering. We belanden telkens weer in een wervelwind van patronen, kleuren en stijlen zonder de rode draad van het geheel uit het oog te verliezen. Van Noten bewandelt graag de grens tussen mooi en lelijk, tussen kunst en kitsch. Toch slaagt hij er in het eindresultaat te laten werken.
De hersenkronkel waar ik het meest van onder de indruk was, was een deel van de collectie waar hij zin idee had gehaald uit een film. En niet uit de gehele sfeer of inhoud van de film, neen, slechts uit een scène. De verdrinkingsscène in de film The Piano. We belanden hier in een donkerder deel van de tentoonstelling. Overheersende kleuren zijn zwart, wit en verschillende tinten grijs (net geen vijftig). De kleren plakken tegen de mannequins alsof ze nat zijn van het water. Er wordt gewerkt met netten, illusies van opspattend water en een mosselpot van Marcel Broodthaers om het af te maken. Verder passeren we een goudbom, historische gewaden en zelfs de Punk periode gaat niet aan ons voorbij. We belanden halverwege de tentoonstelling in een oase van bloemen, bomen, mossen en de bijhorende felle kleuren en groene geuren. Inderdaad, dankzij de geur muren wanen we ons zowaar in een echt bos, tot ergernis van de gidsen die elke avond met een specifiek geurtje naar huis moeten gaan. In de achterste zaal van het MoMu komen we even tot rust. Een pikzwarte ruimte met drie grote schermen waarop verschillende scènes van slechts enkele seconden worden uitgetrokken tot minuten. Het vertraagde beeld werkt hypnotiserend en doet ons even stil staan bij wat we al allemaal zijn tegengekomen.
Ten slotte betreden we samen met Dries verre landen en komen bij de meer geografisch bepaalde invloeden. Op kleine schermen wordt ons ook getoond hoe dergelijke kledingstukken tot stand komen en het geduld dat hierbij komt kijken. Mensen die honderden (soms zelfs over de duizend) uur werken aan een kledingstuk is te indrukwekkend om te bevatten voor iemand die nog geen knoop kan aannaaien.
Over het algemeen is deze tentoonstelling zeker de moeite waard. Je komt terecht in de leefwereld van modeontwerper Dries Van Noten en je gaat vast en zeker geïnspireerd terug naar buiten.
Cultural Candy 